آزمایش یک داروی فشار خون برای کاهش مرگ و میر ناشی از کووید- ۱۹

به گزارش ایسنا و به نقل از نیوزوایز، پژوهشگران “موسسه سرطان سیدنی کیمل” (SKCCC) در “دانشگاه جانز هاپکینز” (JHU)، در بررسی جدید خود دریافتند که شاید نوعی دارو در صورت مصرف به اندازه کافی، بتواند خطر مرگ ناشی از کووید- ۱۹ را به صورت قابل توجهی کاهش دهد.

“پرازوسین” (Prazosin)، نوعی داروی کاهش‌دهنده فشار خون است که یک روند التهابی شدید موسوم به “سندرم آزادسازی سیتوکین” (CSS) را هدف قرار می‌دهد. این روند التهابی، افراد مسن را که به بیماری‌های اساسی دچار هستند، تحت تاثیر قرار می‌دهد و با شدت بیماری و افزایش خطر مرگ ناشی از کووید- ۱۹ نیز در ارتباط است.

پژوهشگران در این بررسی دریافتند که اگرچه پرازوسین می‌تواند در مراحل ابتدایی ابتلا به ویروس، از مرگ و میر پیشگیری کند اما ممکن است برای افرادی که در مراحل پیشرفته بیماری هستند، نتیجه‌بخش نباشد. آنها تاکید کردند که برای اثبات کارآیی پرازوسین در کاهش مرگ و میر ناشی از کووید- ۱۹ و پیش از تجویز آن برای این هدف جدید، باید آزمایش‌های کنترل شده‌ای انجام شود.

پژوهشگران در این پروژه، به شناسایی راه‌های شیمیایی پرداختند که فعالیت “کاتکول‌آمین‌” (Catecholamine) و “سیتوکین‌ها” (Cytokine) را متوقف می‌کنند. “کتان بتگودا” (Chetan Bettegowda)، استاد جراحی مغز و اعصاب دانشگاه جانز هاپکینز و از نویسندگان این پژوهش گفت: کاتکول‌آمین‌ها و سیتوکین‌ها می‌توانند روند التهابی را که منجر به بروز نشانه‌های شدید کووید- ۱۹ می‌شوند، تقویت کنند.

وی افزود: هدف ما از این پژوهش، آگاهی جامعه زیست‌پزشکی در مورد قابلیت این روش جدید و ایجاد انگیزه برای پژوهش‌های بالینی بیشتر است. اگرچه این کارآیی این روش برای ما هیجان‌انگیز بود اما برای اطمینان از تاثیر آن بر بیماران مبتلا به کووید- ۱۹، انجام دادن یک آزمایش بالینی نیز ضروری به نظر می‌رسد.

پژوهشگران در بررسی روی موش‌ها دریافتند که پرازوسین می‌تواند سطح سیتوکین را کاهش دهد و میزان زنده ماندن را در موش‌هایی که در معرض عوامل تقویت کننده سندرم آزادسازی سیتوکین قرار می‌گیرند، بالا ببرد.

بتگودا ادامه داد: همه داروها می‌توانند اثرات جانبی غیرمنتظره ای به همراه داشته باشند؛ در نتیجه پیش از تجویز برای عموم مرم، ارزیابی تاثیر داروها و همچنین اثرات جانبی آنها در آزمایش‌های بالینی، بسیار مهم است.

این پژوهش، در مجله ” Journal of Clinical Investigation” به چاپ رسید.

انتهای پیام