ابیانه / فاصله تهران تا ابیانه / سوغات ابیانه / آخرین اخبار روستای ابیانه

ابیانه / فاصله تهران تا ابیانه / سوغات ابیانه / آخرین اخبار روستای ابیانه

ابیانه: در این مطلب از بخش اخبار استان اصفهان و گردشگری و ایرانگردی به ابیانه و آخرین اخبار روستای ابیانه، ابیانه, ابیانه کجاست, روستای ابیانه, ابیانه جزو کدام استان است, عکس روستای ابیانه, روستای ابیانه+عکس, سوغات ابیانه, فاصله تهران تا ابیانه می پردازیم.

این مطلب با جدیدترین اخبار مربوط به روستای ابیانه به روز می شود.

با ما همراه باشید.

ابیانه, ابیانه کجاست, روستای ابیانه, ابیانه جزو کدام استان است, عکس روستای ابیانه, روستای ابیانه+عکس, سوغات ابیانه, فاصله تهران تا ابیانه, ابیانه کجاست

ورود گردشگران به “ابیانه” ممنوع است

۱۳۹۸/۱۲/۱۴

رییس شورای اسلامی روستای تاریخی ابیانه می‌گوید:

بر اساس دستور ستاد پیشگیری از شیوع کرونا در اصفهان، تا اطلاع ثانوی از ورود گردشگر به ابیانه ممنوع است./ایسنا

ابیانه کجاست

ابیانه روستایی خشک و دور افتاده از توابع بخش مرکزی شهرستان نطنز در استان اصفهان است.

این روستا در ۳۵ کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنهٔ کوه کرکس است.

این روستا یکی از بلندترین نقاط مسکونی در ایران است. ارتفاع از سطح دریا در این روستا ۲۲۲۲ متر می‌باشد.

به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پُرتنوع آن، از روستاهای مشهور ایران است.

ابیانه با آب و هوای گرم و خشک است. این روستا در تاریخ ۳۰ مرداد ۱۳۵۴ با شمارهٔ ثبت ۱۰۸۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است

فاصله تهران تا ابیانه

مسافت : ۳۱۸ کیلومتر

فاصله زمانی براساس سرعت میانگین ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت : ۳ ساعت و ۴۸ دقیقه

فاصله تهران تا ابیانه

سوغات ابیانه

سوغاتی ابیانه از طبیعتی است که ابیانه را در برگرفته‌است و یکی از سوغاتی‌های ابیانه لواشک است که هنوز در بین جوانان طرفدار زیادی دارد.

خانه‌های اخرایی روستا با پنجره های چوبی در حالی‌که روی پله یک یا چند نفر از اهالی روستا نشسته‌اند و برخی سوغات روستا را به معرض فروش گذاشته‌اند منظره‌ای جذاب است.

سوغات ابیانه

مهمترین سوغات ابیانه انواع زیورآلات دست ساز مثل گردنبند و دستبند است و آویزهای تزیینی دیواری، قالی و گیوه از دیگر صنایع دستی روستا هستند.

لبنیات ابیانه هم بسیار مرغوب است و در کنار گردو، بادام، سیب و آلو از دیگر سوغات این روستای تاریخی به شمار می آیند.

پیشنهاد یک مسیر یک روزه (بازدید از روستای تاریخی ابیانه)

اگر به همراه خانواده برای یک روز تعطیل برنامه ریزی می کنید روستای ابیانه با جاذبه های منحصر به فرد خود در حاشیه دشت کویر ایران و دامنه کوه کرکس انتخاب مناسبی است. برای رسیدن به ابیانه از مقصد تهران با در نظر گرفتن بازه زمانی ۵ تا ۶ ساعت و مسافت تقریبی ۲۹۸ کیلومتر می توانید در ساعات اولیه صبح حرکت نمایید و به سمت اتوبان قم مسیر را پیش بگیرید.

۲۱ کیلومتر نرسیده به شهر قم در لاین غربی برای صرف یک صبحانه مفصل (منوی باز)، رستوران مهتاب پذیرای شما می باشد. مجتمع رفاهی مهتاب امکانات دیگری نظیر پمپ بنزین، رستوران، فست فود، خرید و سایر امکانات رفاهی را نیز دارا می باشد. علاوه بر این اگر از بودن در فضای سنتی بیشتر لذت می برید مجاور این مجموعه سفره خانه سنتی مهتاب نیز با منویی محدودتر و قیمتی پایین تر، میزبان شما می باشد. در برنامه های یک روزه زمان بندی بسیار حائز اهمیت می باشد و با در نظر گرفتن این مهم، مسیر خود را ادامه دهید، علاوه بر مجتمع رفاهی مهتاب، رستوران شبستان در ابتدای شهر قم واقع در میدان ۷۲ تن در داخل پارک لاله در فضایی سنتی و آرام و کمی بعد از آن در کیلومتر ۳۰ آزادراه قم – کاشان رستوران مارال نیز با امکاناتی مناسب شما را به میزبانی دعوت می کند. مسیر را پیش گیرید در ادامه در سمت راست جاده کرکس کوه به استقبال شما می آید.

روستای ابیانه هم از طریق جاده کاشان _نطنز و هم از اتوبان کاشان_اصفهان قابل دسترسی است با انتخاب هر کدام از این دو مسیر، علائم راهنمایی شما را به سمت این روستا هدایت می کند. البته در نظر گرفتن مسیر کاشان نطنز، ۲۰ تا ۲۲ کیلومتر مقصد را نزدیکتر می نماید. وقتی وارد جاده فرعی می شوید از روستاهای هنجن، یارند، کمجان، برزه و طره عبور می کنید سپس انتهای این جاده زیبا شما را به روستای ابیانه می رساند که با جلوه ای فاخر و اصیل همانند یک موزه زنده بدون سقف پیش رویتان چشم نوازی می کند.

روستای ابیانه عکس

برای گردش در روستا و با در نظر گرفتن جاذبه هایی همچون موزه مردم شناسی، آتشکده هارپاک، مسجد پرزله، مسجد جامع، زیارت، آب انبار، خانه های مختلف تاریخی و پوشش مردمانش می توانید از مسیر سنگفرش شده ای که برای گردشگران در نظر گرفته شده پیاده روی را آغاز کنید، البته اگر قصد دارید از نهایت زیبایی های این روستا لذت ببرید می توانید با در نظر گرفتن یک شب اقامت، سراغی هم از معبد نیایش مهر (هینزا)، چشمه، قلعه پال، هرده یا بالا بگیرد. برای اقامت در این روستا هتل ابیانه در ابتدای روستا با فضایی متناسب با معماری سرخ رنگ، هتل ویونا در انتهای روستا یا اقامتگاه سنتی هارپاک می تواند یک شب خاطره انگیز را برای شما به ارمغان آورد. البته برای صرف نهار یا شام نیز می توانید از امکانات مکانهای فوق استفاده نمائید. ضمناً در بخش هایی از روستا امکاناتی فراهم شده تا با پوشش محلی خاص ابیانه عکسی به یادگار نیز داشته باشید، و به رسم سوغاتی از محصولات روستایی همچون برگه خشک شده سیب و زرداآلو و لواشک…، صنایع دست ساز چوبی (پنجره های مشبک) و یا آویزهای تزئینی اسفند بهرمند شوید.

ابیانه همچون بستری آرمیده در کوه تو را به نظاره فرا می خواند وقتی آنجا قدم می نهی درنگ کن گویی دریچه ای تو را به ابعاد تاریخ می برد.

چند توصیه:

روستای ابیانه در ماه های گلاب گیری مورد استقبال بیشماری از بازدید کنندگان است اگر می خواهید برای عکاسی اقدام نمائید بهتر است روزهای وسط هفته یا زمان دیگری را انتخاب نمائید.

مردم ابیانه در مقابل عکس معمولا واکنش نشان می دهند برای احترام به آنها حتماً از قبل اجازه بگیرید.

روستای ابیانه به همت مردمش بسیار تمیز می باشد شما هم در نظافت آن کوشا باشید.

هر ساله در دهه محرم مراسم نخل گردانی، جغجغه زنی، پرسه و… در روستای ابیانه برگزار می شود که عدم رعایت گردشگران آسیب های جبران ناپذیری را به اجرای مراسم زده لطفا آداب و رسوم مقصد را رعایت فرمائید.

شماری زیادی از اشیاء موزه مردم شناسی اهدایی یا امانت مردم می باشد به پاس این همت حتماً از موزه بازدید فرمائید.

روستای تاریخی ابیانه / ویکی پدیا

جمعیت ابیانه

این روستا در دهستان برزرود قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، جمعیت آن ۳۰۱ نفر (۱۴۷ خانوار) بوده‌است.

معرفی ابیانه

در زبان محلی به ابیانه ویونا (Viuna) می‌گویند. وی(Vi) به معنای بید و ویانه(Viyane) به‌معنای بیدستان است. (ابیانه در گذشته بیدستان بوده‌اس در طول زمان ویونا به ابیانه دگرگون شده‌است.

مدرکی که دقیقاً قدمت زمانی ابیانه را معلوم کند در دست نیست؛ ولی پیشینهٔ هزار و پانصد ساله را برای آن تخمین می‌زنند و آن را از کهن‌ترین زیست‌گاه‌های انسانی در حاشیه دشت کویر ایران می‌دانند. آثار و بناهای تاریخی که در ابیانه وجود دارد مربوط به دوره‌های ساسانی، سلجوقی، صفوی و قاجار است. این آثار نشان‌دهندهٔ قدمت تاریخی این زیست‌گاه انسانی است.

شمار خانه‌های ابیانه در سرشماری سال ۱۳۶۰ برابر با ۵۰۰ واحد برآورد شد. این خانه‌ها به‌طور کامل بر روی دامنه شیب‌دار شمال رودخانه برزرود بنا شده‌است. ابیانه در نگاه نخست، روستایی چند طبقه به‌نظر می‌آید که در بعضی موارد تا چهار طبقهٔ آن را می‌توان مشاهده کرد. اتاق‌ها به پنجره‌های چوبی ارسی مانند مجهزهستند و اغلب دارای ایوان‌ها و طارمی‌های چوبی پیش آمدهٔ مشرف بر کوچه‌های تنگ و تاریک‌اند که خود به صورت مناظر جالبی درآمده‌است.

روستای ابیانه عکس

نمای خارجی خانه‌ها، با خاک سرخی که معدن آن در مجاورت روستا قرار دارد پوشیده شده‌است. از آنجا که در دامنه‌های شیب‌دار فضای کافی برای ساختن خانه‌های موردنیاز وجود ندارد در این روستا چنین رسم شده‌است که هر خانواده انبار غار مانندی در تپه‌های یک کیلومتری روستا، در کنار جاده و نرسیده به ابیانه، ایجاد نماید. این غارها که در دل تپه‌ها حفر شده‌اند و از بیرون تنها درهای کوتاه و محقر آن نمایان است برای نگهداری دام و نیز آذوقهٔ زمستانی و اشیاء غیرضروری مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مردم به کشاورزی، باغداری و دامداری مشغول‌اند که با روش‌های سنتی اداره می‌شود. بیشتر زنان در امور اقتصادی با مردان همکاری دارند. در این روستا برای آبیاری مزارع و باغات از هفت رشته قنات استفاده می‌شود. گندم، جو، سیب‌زمینی و انواع میوه به‌خصوص سیب، آلو، گلابی، زردآلو، بادام و گردو محصولات این روستا است..

در سال‌های اخیر با گسترش قالی‌بافی در ابیانه نزدیک به ۳۰ کارگاه قالی‌بافی در آنجا دایر شده‌است. در گذشته گیوه بافی از جمله مشاغل پُردرآمد زن‌های ابیانه بوده که امروزه تا حدی متروک شده‌است.

ابیانه روستایی در دامنه کوه با نماهای کاه گلی قرمز با زیر طاقی‌های سفید و پنجره‌های مشبک زیبا و چوبی است که هرچه در آن دیده می‌شود جلوه‌های از گذشته‌های دور دارد. مردم ابیانه به‌سبب کوهستانی بودن منطقه و دور بودن محل آن‌ها از مراکز پرجمعیت و راه‌های ارتباطی، قرن‌ها در انزوا زیسته و در نتیجه بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی و از جمله زبان و لهجهٔ قدیم خود را حفظ کرده‌اند. زبان مردم ابیانه از زبان‌های ایرانی شمال غربی که البته در طول زمان دچار تغییر و تحولات زیادی شده و اکنون فقط تعداد کمی از واژه‌های اصیل پهلوی در گویش آنان شنیده می‌شود. پوشش سنتی، هنوز هم میان آن‌ها رواج دارد و در حفظ آن تأکید و تعصب از خود نشان می‌دهند. در مردان ٫شلوار گشاد و درازی از پارچهٔ سیاه (دوید یا همان دبیت، شلوار مردان بختیاری) و در زن‌ها، پیراهن بلندی از پارچه‌های گل‌دار و رنگارنگ است. زن‌های ابیانه معمولاً چارقدهای سفیدرنگی بر سر دارند.

آتشکده

قدیمی‌ترین اثر تاریخی ابیانه آتشکده‌ای است که مانند دیگر بناهای دِه در سراشیبی قرار گرفته‌است. آتشکده ابیانه را نمونه‌ای از معابد زرتشتی دانسته‌اند که در جوامع کوهستانی ساخته می‌شد.

قلعه‌ها

قلعه کهن ابیانه

ابیانه سه قلعه دارد که عبارتند از:

پال همونه یا تخت‌هامان که در جنوب غربی ابیانه قرار دارد و متعلق به محله بالا و یوسمون است. این قلعه حدود ۲۰۰ سال پیش‌ساخته شده و سند ساخت آن نیز موجود است. در این سند سهم افراد در ساخت قلعه مشخص شده‌است.

هرده که در شمال شرقی روستا قرار دارد و به محله هرده تعلق دارد.

پاله که در شمال غربی روستا قرار دارد و به محله پل تعلق دارد.

این قلعه‌ها مربوط به دوره‌های یاغیگری بوده که مردم برای حفظ امنیت خود در مقابل یاغی‌های محلی ساخته‌اند و در آن به نوبت کشیک می‌داده‌اند.

زیارت‌گاه‌ها

زیارتگاه هینزا

این زیارتگاه در جنوب شرقی ابیانه در دره باریکی قرار دارد. در دل صخره‌های این دره، تو رفتگی وجود دارد که ساختمان امامزاده در جلوی آن ساخته شده‌است، و تو رفتگی نیز همانند غاری، جزیی از ساختمان زیارتگاه شده‌است. ظاهراً این زیارتگاه مربوط به بی بی زبیده خاتون، بنت موسی بن جعفر است. اهالی عنوان می‌کنند که بی بی زبیده خاتون تحت تعقیب بوده و مردم ابیانه وی رادر این اتاقک پناه داده، سپس به روستای هنجن برده‌اند. در هنجن نیز زیارتگاه بزرگی متعلق به ایشان ساخته شده‌است. زیارتگاه هینزا در واقع گذرگاه بی‌بی زبیده خاتون است. برخی نیز عنوان کردند که این زیارتگاه مربوط به زمان آناهیتا است. طبق باور مردم این مکان معجزه نما است و در آن مراسم خاصی برگزار می‌شود.

زیارتگاه شاهزاده یحیی و شاهزاده عیسی

این زیارتگاه که در شرق ابیانه در محله هرده قرار دارد، بقعه شاهزاده یحیی و شاهزاده عیسی، فرزندان امام موسی بن جعفر است و برخلاف ساختمان‌های روستا دارای حیاط مرکزی است و آب‌نمای بزرگی که از شاخه اصلی نهر روستا سیراب می‌شود در وسط آن قرار دارد.

این زیارتگاه گنبد هشت ضلعی باکاشی کاری فیروزه‌ای دارد. رواق حرم منقش به کتیبه‌هایی است که اخیراً مرمت شده‌است. ایوان جنوبی آن به تپه جنوبی ابیانه مشرف است.

در ضریح زیارتگاه نوشته‌ای وجود ندارد؛ ولی در سقف بنا تاریخ‌های مرمت بنا و اشعار و آیاتی نوشته شده‌است. عنوان می‌شود که در پشت تخته‌های سقف قیمت انواع غلات، چون جو و گندم در زمان گذشته را نوشته‌اند. منبری چوبی و قدیمی نیز در ایوان جنوبی زیارتگاه قرار دارد. این زیارتگاه در سال ۱۳۸۶ توسط اهالی ابیانه بازسازی شده‌است.

مساجد

ابیانه دارای یازده مسجد است که یکی از این مساجد قدیمی به نام مسجد جامع ابیانه (ملقب به میان‌ده) به شرح زیر می‌باشد:

مسجد جامع – این مسجد در محله «میون ده» (میان ده) قرار دارد و دارای دو شبستان است که شبستان قدیمی آن به وسیله دری کوتاه به کوچه اصلی راه دارد. کف آن شبستان چوبی است. در دیوار جنوبی این شبستان، محراب چوبی قدیمی قرار دارد که جزو آثار تاریخی با ارزش روستای ابیانه‌است که تاریخ ساخت آن به سال ۴۷۷ ه‍.ق بر می‌گردد. روی این محراب نقش گل وبوته کنده کاری شده و با خطوط برجسته کوفی سوره «یس» در آن حک شده‌است.

برخی نیز عقیده دارند به خط میخی نیز نوشته دارد. این مسجد منبری چوبی دارد که مربوط به دوره سلجوقیان است و تاریخ ساخت آن ۴۶۶ ه‍.ق است، روی این منبر نقوش گل وبوته، گل هشت پر و کتیبه‌هایی به خط کوفی وجود دارد. در ورودی مسجد نیز با نقش گل و بوته و خطوط برجسته، کنده‌کاری شده‌است. این در، یک بار نیز مورد سرقت قرار گرفته‌است. شبستان جدید این مسجد سالن بزرگی است که در محوطه میانی آن نورگیری در سقف قرار گرفته‌است. در این سالن ستون‌هایی با سرستون کنده کاری شده قرار دارد.

سقف این سالن به صورت تخته پوش از چوب گردو است که با نقوش منظم هندسی قاب‌بندی شده‌است. این سقف از نوع کرکس پوش است (به شکل بال گسترده کرکس است) و بر روی آن کتیبه‌هایی از آیات قرآن وجود دارد.