صرع: علائم، تشخیص، درمان طب سنتی / بیماری صرع و ازدواج / صرع و بارداری

صرع: علائم، تشخیص، درمان در طب سنتی / بیماری صرع و ازدواج / صرع و بارداری / تفاوت بیماری صرع و تشنج

صرع : در این مقاله از بخش بیماری های مغز و اعصاب در وبسایت نایریکا به صرع, بیماری صرع چیست, علائم صرع, تشخیص صرع, درمان صرع, درمان صرع در طب سنتی, بیماری صرع و ازدواج, بیماری صرع و بارداری, تفاوت بیماری صرع و تشنج می پردازیم.

با ما همراه باشید.

اگر درباره این مقاله اطلاعات مفید یا تجربه ای دارید در بخش نظرات به اشتراک بگذارید.

صرع, بیماری صرع چیست, علائم صرع, تشخیص صرع, درمان صرع, درمان صرع در طب سنتی, بیماری صرع و ازدواج, بیماری صرع و بارداری, تفاوت بیماری صرع و تشنج

برای دسترسی سریع به محتوای متن از لینکهای زیر استفاده کنید:

• بیماری صرع چیست
• علائم صرع
• تشخیص صرع
• درمان صرع
• درمان صرع در طب سنتی
• بیماری صرع و ازدواج
• بیماری صرع و بارداری
• تفاوت بیماری صرع و تشنج

بیماری صرع چیست

صرع یک اختلال سیستم عصبی مرکزی (اختلال نورولوژیکی) است که در آن فعالیت سلول های عصبی در مغز مختل شده و منجر به تشنج می گردد که طی آن رفتار، علائم و احساسات غیرطبیعی از جمله از دست رفتن هوشیاری رخ می دهد.

علائم صرع مختلف است.

برخی افراد مبتلا به صرع ساده، طی تشنج به مدت چند ثانیه خیره می مانند، در حالیکه برخی دیگر دچار حرکات تنشی در دستها و پاها می گردند.

حدود ۱ نفر در هر ۱۰۰ آمریکایی یکبار در طول زندگی تشنج را تجربه می کند.

بیماری صرع چیست

با این حال، تشنج به تنهایی به این معنی نیست که شما صرع دارید.

معمولاً حداقل دو صرع غیر تحریک شده، برای تشخیص صرع لازم است.

حتی تشنج های ملایم نیز نیازمند درمان هستند چون در طی فعالیت هایی مثل رانندگی و یا شنا می تواند خطرناک باشد.

درمان که عموماً شامل دارو و گاهی جراحی است، می تواند تکرر یا شدت تشنجات را کاهش داده یا از بین ببرد.

حتی گاهی صرع در کودکان با رشد و افزایش سن آنها از بین می رود.

علائم صرع

تشنج مهمترین علائم صرع است.

علائم از فردی به فرد دیگر و بر اساس نوع تشنج متفاوت هستند.

علائم صرع

علائم صرع:

تشنج‌های موضعی (جزئی)

یک تشنج جزئی ساده، از دست دادن هوشیاری را شامل نمی‌شود. این علائم عبارتند از:

۱- تغییر احساس چشایی، بویایی، دیداری، شنیداری یا لامسه

۲- سرگیجه

۳- لرزش و تکان خوردن اندام‌ها

تشنج جزئی پیچیده شامل از دست دادن آگاهی یا هوشیاری می‌شود.

علائم دیگر آن عبارتند از:

۴- خیره شدن بی هدف

۵- عدم پاسخ

۶- انجام حرکات تکراری

۷. تشنج‌های کلی، تمام مغز را در بر می‌گیرند.

تشخیص صرع

تشخیص صرع به‌طور کلی بر اساس توصیف تشنج‌ها و اتفاقات جانبی می‌باشد.

الکتروانسفالوگرافی وتصویربرداری از سیستم عصبی نیز بخشی از عملیات تشخیصی است.

همواره پیدا کردن سندروم صرعی خاص امکان‌پذیر نیست.

تست نوار مغز طولانی مدت همراه با ویدئو نیز ممکن است در برخی موارد مفید باشد.

تشخیص صرع

تعریف

صرع در عمل به عنوان دو یا چند تشنج صرعی تعریف می‌شود که فاصله آن‌ها ۲۴ ساعت است و دلیل خاصی ندارد؛ این درحالی است که حمله صرعی به عنوان نشانه یا عاملی تعریف می‌شود که بر اثر فعالیت الکتریکی غیرعادی مغز به وجود می‌آید.

حمله صرعی همچنین می‌تواند به عنوان اختلالی در نظر گرفته شود که در آن فرد حداقل یک تشنج صرعی داشته و احتمال افزایش این تشنج‌ها وجود دارد.

لیگ بین‌المللی ضد صرع و دفتر بین‌المللی صرع، همکاران سازمان بهداشت جهانی در ارزیابی سال ۲۰۰۵ خود صرع را به عنوان «اختلال مغز که به وسیله در معرض قرارگیری همیشگی در برابر به وجود آمدن تشنج‌های صرعی و پیامدهای زیست شناختی، شناختی، روانشناختی و اجتماعی این شرایط توصیف می‌شود.

تعریف صرع نیازمند رخ دادن حداقل یک تشنج است.»

طبقه‌بندی

افرادی که دچار تشنج می‌شوند را می‌توان بر اساس نوع تشنج، عامل تشنج، سندرم صرع و اتفاقات رخ داده هنگام و حوالی رخ دادن صرع دسته‌بندی کرد.

نوع تشنج را می‌توان براساس اینکه منشأ صرع درون مغز محلی (تشنج فوکال) یا توزیع شده‌است (تشنج کلی) طبقه‌بندی کرد.

تشنج‌های کلی بر اساس تأثیر بدن طبقه‌بندی می‌شود و شامل موارد زیر است:

تشنج‌های تونیک-کلونیک (صرع همراه با تشنج)، تشنج غائب (تشنج ابسنس صرع کوچک)، نوع تشنج، تشنج تونیک و تشنج عضلات.

نوع برخی از تشنج‌ها مانند گرفتگی عضلات نامشخص است.

تشنج‌های فوکال (که قبلاً به عنوان تشنج‌های منطقه‌ای شناخته می‌شدند) به تشنج‌های تشنج جزئی ساده وتشنج جزئی پیچیده تقسیم می‌شوند.

این تقسیم‌بندی دیگر توصیه نمی‌شود و در عوض ترجیح داده می‌شود آنچه که طول تشنج رخ می‌دهد توصیف شود.

تست‌های آزمایشگاهی

در مورد افراد بالغ، آزمایش الکترولیت، قند خون و سطح کلسیم برای از بین بردن مشکلات این عوامل مهم است.

گرفتن نوار قلب می‌تواند مشکلات ضربان قلب را برطرف کند.

پونکسیون کمری می‌تواند در تشخیص عفونت دستگاه عصبی مرکزی مفید باشد اما به‌طور معمول مورد نیاز نیست.

آزمایش‌های بیشتر مانند آزمایش بیوشیمی ادرار و آزمایش خون در کودکان نیاز است تا بیماری‌های متابولیک تشخیص داده شود.

سطح پرولاکتین بالای خون در ۲۰ دقیقه اول بعد از تشنج برای تعیین اینکه تشنج صرعی یا غیر صرعی است بسیار مفید است.

سطح پرولاکتین سروم خون در تشخیص تشنج‌های موضعی کمتر مفید واقع می‌شود.

اگر عادی باشد، احتمال بروز تشنج غیر صرعی وجود دارد و سروم پروکلاتین تشنج‌های صرعی را از سنکوپ متمایز نمی‌کند و بخشی از تشخیص صرع به حساب نمی‌آید.

الکتروانسفالوگرافی

الکتروانسفالوگرافی (EEG) می‌تواند به نشان دادن فعالیت مغز که نشان دهنده افزایش ریسک صرع است کمک کند.

این روش تنها برای افرادی توصیه می‌شود که تشنج صرعی بر اساس نشانه‌های آن را تجربه کرده‌اند.

در تشخصی صرع، الکتروانسفالوگرافی ممکن است به تشخیص نوع تشنج یا سندروم موجود کمک کند.

در کودکان تنها پس از تشنج دوم به این روش نیاز است.

این روش نمی‌تواند به جای تشخیص استفاده شود و در مواردی ممکن است نتیجه آن برای افرادی که دچار این بیماری نیستند مثبت نشان داده شود.

در برخی شرایط، هنگامی که شخص خواب است یا دچار بی خوابی است، انجام EEG مفید است.

تصویر برداری

تصویر برداری تشخیصی به وسیله سی‌تی اسکن و ام‌آرآی بعد از تشنج بدون تب اول توصیه می‌شود تا مشکلات ساختاری در اطراف و درون مغز مشخص شود.

ام آر آی به‌طور کلی برای تصویربرداری بهتر است مگر در شرایطی که احتمال داده می‌شود که فرد خون‌ریزی دارد، در این شرایط سی تی اسکن نتیجه بهتری دارد و به آسانی در دسترس است.

اگر شخصی به دلیل صرع به اورژانس مراجعه کند و به سرعت به حالت طبیعی بازگردد، بهتر است تصویربرداری پس از گذشت مدتی انجام شود.

اگر تصویربرداری‌های قبلی مشخص شود شخصی دارای صرع است، حتی با وجود تشنج‌های بعدی دیگر نیازی به تصویربرداری مجدد نیست.

تشخیص افتراقی

تشخیص صرع ممکن است دشوار باشد و تشخیص اشتباه بسیار رخ می‌دهد (در حدود ۵ تا ۳۰ درصد موارد).

شرایط دیگر ممکن است نشانه‌ها و علائم مشابه صرع داشته باشند، از جمله: سنکوپ، هیپرونتیلاسیون، میگرن،حمله خواب، وحشت‌زدگی و تشنج غیرصرعی روان‌زا(PNES).

تقریباً یک پنجم افرادی که به کلینیک‌های صرع مراجعه می‌کنند دچار PNES هستند و از این تعداد حدود ۱۰ درصد نیز صرع دارند.

در اکثر موارد تفکیک این دو بر اساس حملات تشنج و بدون آزمایش بیشتر دشوار است.

کودکان ممکن است دارای رفتارهایی باشند که اشتباهاً به عنوان تشنجات صرعی در نظر گرفته می‌شوند.

این رفتارها شامل: حملات ریسه ،شب‌ادراری، هراس شبانه، تیک و میوکلونس می‌باشد.

بازگشت اسید به مری ممکن است باعث درد در کمر شود وکژگردنی در نوزادان ممکن است اشتباهاً به جای تشنج تونیک-کلونیک تشخیص داده شود.

درمان صرع

داروها:

داروهای ضدصرع (AEDs) ازطریق کنترل فعالیت الکتریکی مغز که موجب تشنج می‌شود، کار می‌کنند.

این داروها صرع را درمان نمی‌کنند و به‌منظور توقف تشنج هنگامی که در حال اتفاق افتادن است، استفاده نمی‌شوند.

این داروها بهترین نتیجه را زمانی دارند که به‌طور منظم و تقریبا در زمان های مشابهی از روی مصرف شوند.

تشنج در هفتاد درصد از افراد با مصرف این داروها به‌کلی تحت کنترل در می‌آید.

هدف از درمان، توقف تمام تشنج‌ها با مصرف حداقل مقدار و تعداد داروهای ضدصرع و حداقل اثرات جانبی است.

درمان صرع

معمولا درمان با استفاده از یک داروی ضدصرع و در کمترین مقدار آن آغاز می‌شود و به‌تدریج مقدار آن اضافه می‌شود تا زمانی‌که تشنج‌های بیمار تحت کنترل در بیایند.

اگر تشنج‌های فرد توسط این دارو کنترل نشد، معمولا یک داروی ضدصرع دیگر (با اضافه کردن داروی جدید و کنارگذاری تدریجی داروی قدیمی) تجویز می‌شود.

اگر تشنج بیمار تنها با استفاده از یک دارو کنترل نشود، ممکن است داروی دیگری نیز اضافه شود و بیمار لازم باشد هر روز دو نوع دارای ضدصرع مصرف کند.

اکثر داروی ضدصرع دارای دو نام هستند، یکی نام عمومی و یکی نام تجاری که توسط شرکت سازنده تعیین می‌شود.

برخی از داروهای ضدصرع بیش از یک نسخه‌ی عمومی دارند و هر نسخه ممکن است دارای نام مخصوص به خود باشد.

برای برخی از ضدصرع‌ها نسخه‌های مختلف دارو ممکن است با هم اختلاف کمی داشته باشند و این می‌تواند روی کنترل تشنج تأثیرگذار باشد.

هنگامی که مشخص شد یک داروی ضدصرع می‌تواند تشنج‌های بیمار را تحت کنترل در آورد و مناسب او است، توصیه می‌شود که بیمار همان نسخه از دارو را همیشه مصرف کند.

چه گزینه‌های درمانی دیگری برای صرع وجود دارد؟

اگرچه به‌طور کلی صرع قابل درمان نیست ولی در بیشتر افراد تشنج‌ها قابل کنترل است، بنابراین صرع دارای تاثیر کمی روی زندگی آن‌ها بوده یا اصلا تاثیری ندارد.

بیشتر افراد دچار صرع از داروهای ضدصرع برای ممانعت از بروز تشنج استفاده می‌کنند.

برای افرادی که تشنج آن‌ها توسط داروهای ضدصرع قابل کنترل نیست، گزینه‌های درمانی دیگری نیز وجود دارد.

رژیم غذایی کتوژنیک

رژیم غذایی کتوژنیک یک گزینه‌ی درمانی برای کودکان مبتلا به صرع است که تشنج آن‌ها توسط داروهای ضدصرع کنترل نمی‌شود.

این رژیم غذایی ممکن است تعداد یا شدت تشنج‌ها را کم کند و اغلب دارای تاثیرات مثبتی بر رفتار است.

این رژیم غذایی بسیار تخصصی است و باید تحت مراقبت، نظارت و هدایت متخصصان مربوطه انجام شود.

رژیم غذایی کتوژنیک یک رژیم غذایی دارای چربی بالا، کربوهیدرات پایین و پروتئین کنترل شده است که از دهه‌ی ۱۹۲۰ برای درمان صرع مورد استفاده قرار گرفته است.

این رژیم غذایی یک درمان پزشکی است و اغلب تنها زمانی در نظر گرفته می‌شود که حداقل دو داروی مناسب استفاده شده باشد ولی نتیجه‌بخش نبوده باشد.

رژیم غذایی کتوژنیک گزینه‌ی درمانی مناسبی برای کودکانی است که کنترل صرع آن‌ها دشوار است.

بدن معمولا از گلوکز حاصل از کربوهیدرات‌ها به‌عنوان منبع انرژی استفاده می‌کند.

زمانی‌که بدن از چربی به‌عنوان منبع انرژی استفاده می‌کند، مواد شیمیایی به نام کتون در بدن تولید می‌شوند و بدن به‌جای گلوکز از کتون‌ها به‌عنوان منبع انرژی استفاده می‌کند.

ماده‌ی شیمیایی دیگری به نام دکانوئیک اسیدنیز با مصرف این رژیم غذایی در بدن تولید می‌شود.

این مواد شیمیایی به کاهش تشنج در برخی از افراد کمک می‌کنند.

البته این رژیم غذایی ممکن است برای هر فردی نتیجه‌بخش نباشد، اما برای انواع مختلفی از تشنج‌ها و سندرم‌های صرع از جمله صرع میوکلونیک آستاتیک، سندرم دراوه، اسپاسم شیرخوارگی (سندرم غرب) و توبروز اسکلروزیس مناسب است.

فرم‌های مختلفی از رژیم‌های کتوژنیک وجود دارد.

انواع غذاهایی که مصرف می‌شود و روشی که هر رژیم محاسبه می‌شود، کمی متفاوت است اما هرکدام از رژیم‌ها در کاهش تشنج در برخی از افراد مؤثر بوده‌اند.

درمورد این رژیم‌های غذایی بروز یبوست مسئله‌ای شایع است.

علت آن تا حدودی مرتبط با این مسئله است که چربی‌ها نسبت‌به کربوهیدرات‌ها زمان بیشتری می‌برد تا تجزیه شود و نیز به‌علت عدم وجود فیبر که البته قابل درمان است.

گرسنگی، استفراغ و فقدان انرژی نیز در آغاز این روش درمان معمول بوده اما این اثرات جانبی ممکن است با گذشت زمان کاهش یابند و با نظارت دقیق قابل اجتناب هستند.

بسیاری از کودکان با مصرف این رژیم غذایی حس افزایش انرژی و هوشیاری بیشتری را تجربه می‌کنند.

تحریک عصب واگ

روش درمان تحریک عصب واگ (Vagus nerve stimulation یا VNS) درمانی برای صرع است که شامل کاشت یک محرک (ضربان‌ساز) زیر پوست ناحیه‌ی بالای قفسه‌ی سینه است.

این دستگاه ازطریق زیر پوستی با یک سیم به عصب واگ در گردن وصل می‌شود.

دستگاه محرک تحریک‌های الکتریکی ملایم و منظمی را به این عصب می‌فرستد تا فعالیت الکتریکی نامنظم مغز را که منجر به تشنج میشود، آرام کند.

تحریک عصب واگ روشی از درمان برای افراد دارای صرع است که تشنج‌های آن‌ها توسط داروها تحت کنترل نمی‌آیند.

اعصاب واگ یک جفت عصب هستند که از مغز آغاز شده و در تمام بدن ادامه پیدا می‌کنند.

آن‌ها پیام‌هایی را بین مغز و بدن مبادله می‌کنند.

هدف درمان به روش تحریک عصب واگ، کاهش تعداد، مدت زمان و شدت تشنج‌ها است.

در برخی از افراد تعداد تشنج‌های آن‌ها کم می‌شود، برای برخی این روش ممکن است تاحدودی موجب کاهش تشنج شود و در برخی هم اصلا تاثیری ندارد.

این روش از درمان ممکن است از طول مدت یا شدت تشنج‌ها بکاهد اما این درمورد هر فردی مصداق ندارد.

این روش ممکن است زمان مورد نیاز برای بازیابی فرد پس از یک تشنج را کم کند.

بعید است که این روش بتوند به‌کلی موجب توقف تشنج‌ها شود.

همچنین ممکن است دو سال طول بکشد تا زمانی‌که تاثیر آن روی تشنج‌های فرد دیده شود.

این روش به‌همراه داروهای ضدصرع و نه به‌جای آن‌ها استفاده می‌شود.

اگرچه اگر درمان تحریک عصب واگ نتیجه‌بخش باشد، ممکن است بتوان مقدار مصرف داروی فرد را به‌تدریج کم کرد.

درمان صرع در طب سنتی

یکی از بهترین دم‌نوش‌ها برای مبتلایان به صرع دمنوش زنجبیل می‌باشد.

دمنوش زنجبیل یکی از مفیدترین چای‌های گیاهی است که برای تسکین دردهای ناشی از بیماری صرع به بیماران توصیه می‌شود.

بهتر است همراه با زنجبیل مقدار بسیار اندکی نیز زعفران همراه شود.

اثر اصلی این دمنوش همان کاهش دردهای ناشی از صرع است.

درمان صرع در طب سنتی

مصرف این دمنوش تا دو فنجان در روز مجاز می‌باشد.

* بهار نارنج یکی از یکی گیاهانی است که برای کنترل سردردهای ناشی از صرع بسیار توصیه می‌گردد.

بهارنارنج به هر صورتی که مصرف گردد (چه به‌صورت دم‌نوش، و چه به‌صورت عرق بهار نارنج و….) مفید است.

اگر میزان و مقدار سردرد زیاد باشد می‌توان در دمنوش بهار نارنج از گیاه زوفا نیز کمک گرفت.

* افراد مبتلا به بیماری صرع بهتر است از مصرف مواد و نوشیدنی‌های حاوی کافئین اکیداً خودداری کنند.

نوشیدنی‌های کافئین دار سبب بر هم زدن تعادل مزاجی مغز می‌گردند و همچنین سرعت جریان‌های الکتریکی مغز را افزایش می‌دهند و از این طریق می‌توانند سبب فزونی طوفان‌های الکتریکی و تشنجی مغز گردند.

درمانگران مکاتب درمانی مختلف نوشیدن چای، قهوه، نسکافه و انواع نوشابه‌های گازدار را برای افراد مبتلا به صرع جایز نمی‌دانند.

این گروه همچنین استفاده از مواد خوراکی شیرین مانند قند و شکر و شیرینی‌ها را مناسب حال افراد مبتلا به صرع نمی‌دانند.

علاوه بر این، توصیه شده بیماران مبتلا به صرع مصرف انواع غذاهای آماده، تخم‌ مرغ‌ های ماشینی و استفاده از انواع گوشت‌ های قرمز، سس، گوجه‌ فرنگی، عدس، سیب‌ زمینی را کمتر در رژیم غذایی روزانه خود مصرف کنند.

* ورزش ملایم و آرام و پیاده‌ روی منظم و مرتب حداقل به مدت ۳۰ دقیقه در طی روز برای این دسته از افراد توصیه می‌گردد.

* استعمال انواع مواد مخدر و دخانیات برای مبتلایان به صرع ممنوع می‌باشد.

ازآن‌جهت که استعمال انواع مواد مخدر سبب بر هم زدن جریان ثابت عصبی مغزی می‌گردد می‌تواند موجب بر هم زدن ریتم ثابت بیماری صرع نیز گردد.

همچنین در افراد آلوده به مواد مخدر ترک اعتیاد می‌بایست حتماً زیر نظر یک متخصص صورت گیرد زیرا ترک‌های خانگی ممکن است با شوک‌های تشنجی شدیدی همراه باشند.

* از خیره شدن مستقیم به انواع نورها، و در معرض صدای بلند قرار گرفتن، همچنین مواجهه با هوای سرد و یا گرم شدید می‌بایست اکیداً پرهیز شود.

* مبتلایان به صرع می‌بایست در وعده‌های غذایی خود به‌طور ویژه از بادنجان استفاده کنند.

برخی از توصیه‌های غذایی برای مبتلایان به صرع به شرح زیر است:

مصرف دارچین، مشک و هر چیز خوشبو و معطر.

نوشیدن سکنجبین که در زمستان با آب گرم و در تابستان با آب سرد نوشیده شود.

مصرف نان تهیه‌شده از گندم سفید و مناسب.

مصرف گوشت جوجه، گنجشک، بزغاله، آهو، کبوتر.

مصرف تخم‌ مرغ، عسل، انجیر و گردو و پسته.

پرهیز از نوشیدن آب یخ پس از استحمام.

پرهیز از خوردن گوشت گاو و گوسفند و بز و ماهی.

پرهیز از مصرف شیرینی و چربی.

پرهیز از مصرف سبزی‌ها به‌ویژه کرفس.

پرهیز از شلغم، ترب، کلم و هویج.

بیماری صرع و ازدواج

ازدواج با بیماران مبتلا به صرع

در کل برای ازدواج و بچه‌دار شدن این بیماران مشکلی وجود ندارد اما بسته به جنسیت، بین زن و مرد تفاوت است.

در صورتی‌که بیمار مبتلا به صرع، خانم باشد، باید در مورد داروهایی که در دوران بارداری مصرف می‌کند، تجدیدنظر کرد؛ به‌طوری‌که در حین بارداری حمله‌ای بر مادر عارض نشود.

اما در کل و با اعمال محدودیت‌های خیلی کم و جزیی، منعی برای ازدواج، اشتغال و فرزندآوری برای بیماران صرع وجود ندارد.

بیماری صرع و ازدواج

به همسر آینده باید بگویم، من صرع دارم؟

اگر قصد ازدواج دارید بهتر است بیماری صرع خود را با شخص مورد نظر در میان بگذارید؛ اگرچه هستند کسانی که صرع دارند و آن را مخفی می‌کنند.

شما نه تنها آن را پنهان و مخفی نکنید، بلکه با کمال شجاعت و صادقانه مشکل خود را با طرف مقابل در میان بگذارید و او را با رفتن نزد پزشک معالجتان یا هر پزشک دیگر، قانع کنید که با کنترل صرع می‌توانید یک زندگی سالم و پربار داشته باشید.

هر چند متخصصان مغز و اعصاب عقیده دارند که در برخی از موارد با کنترل دارویی صرع، همراه با رعایت نکات بهداشتی به مدت ۳ تا ۵ سال در صورتی که تشخیص گزارش نشود با نظارت پزشک معالج، دارو می‌تواند کاملا قطع شود و فرد به بهبودی کامل دست یابد.

میل جنسی در افراد مصروع چگونه است؟

افراد مصروع نیز به مانند دیگر افراد دارای احساسات جنسی هستند. این افراد دارای فعالیت جنسی هستند.

هیچ مدرکی نشان نداده است که در طی فعالیت جنسی، تشنج صورت می گیرد.

به ندرت؛ در طی و یا بعد از فعالیت بدنی و عاطفی شدید، ممکن است تشنج بروز کند.

اختلال عملکرد جنسی در بین مردان مصروع شایع تر است.

برخی داروهای ضد صرع از قبیل: فنوباربیتال و پریمیدون، می توانند باعث ایجاد و یا تشدید اختلال عملکرد جنسی شوند.

اگر تشنج را تحت کنترل خود در نیاورید، ممکن است باعث اختلال عملکرد جنسی شود.

اگر قصد ازدواج با فرد مصروع را دارید ، از مشورت با پزشک معالج خودداری نکنید.

بیماری صرع و بارداری

علی امینی هرندی متخصص مغز و اعصاب اظهار کرد: از هر ٢ هزار نفر از کل جمعیت یک نفر مبتلا به بیماری صرع است که قصد بارداری دارد و باید در این زمینه اطلاعاتی داشته باشد؛ حملات تشنج در بارداری اغلب تغییر نمی‌کند و در ٣۵ درصد موارد ممکن است حملات تشنجی بیشتر شود.

هرندی بیان کرد: اگر فردی که قصد بارداری دارد به موقع داروهای خود را مصرف کند بیماری در این ٩ ماه ساکت خواهد بود و اگر زن باردار در این ٩ ماه تشنج نداشته باشد بارداری سالمی را پشت سر خواهد گذاشت.

بیماری صرع و بارداری

علل افزایش حملات تشنجی در دوران بارداری

این متخصص مغز و اعصاب ادامه داد: در موارد صرع کوتاه مدت، احتمال بروز عوارض جنینی کمتر خواهد بود ولی در صرع های طولانی احتمال بروز عوارض جنینی مانند سقط جنین وجود خواهد داشت؛ علل افزایش حملات تشنجی در بارداری افزایش سطح خونی استروژن و کاهش آستانه تشنج است.

وی افزود: فاکتورهای هیجانی و روحی، پذیرش کمتر داروهای ضد صرع، اختلال در خواب، تهوع و استفراغ و تغییر در مصرف یا جذب دارو و تنفس‌های عمیق از علل افزایش تشنج در بارداری به شمار می‌روند؛ به نظر می‌رسد احتمال نقایص جنینی در افراد مبتلا به تشنج حدود ٢ برابر بیشتر از سایر افراد است.

هرندی تشریح کرد: شیوع تولد نوزاد مرده و عقب افتاده در افراد مبتلا به صرع بیشتر از سایر افراد است؛ اختلالات تشنج در مادران صرعی بدون مصرف دارو ٢ درصد، با مصرف دارو ۵.۵ درصد، با مصرف سه دارو ١١ درصد و با مصرف ۴ دارو ٣٣ درصد گزارش شده است.

مادران مبتلا به صرع نسبت به مادران سالم شانس بارداری کمتری دارند

این متخصص مغز و اعصاب بیان کرد: فرد باید به وسیله پزشک متخصص ویزیت و هدف از بارداری مشخص شود؛ شانس بارداری در زنان مبتلا به صرع ١۵ درصد کمتر از زنان سالم است.

وی افزود: اگر خانم مبتلا به صرع ٢ سال تشنج نکرده باشد بنا به صلاحدید پزشک می‌تواند داروها را کم و یا آن را قطع کند، ولی قبل از بارداری باید ۶ ماه تحت نظر پزشک باشد؛ به علت تداخل داروهای ضدصرع توصیه به شروع درمان تکمیلی با اسید فولیک سه ماه قبل از بارداری می‌شود.

هرندی افزود: کنترل دارویی در بارداری باید هر یک تا ٢ ماه صورت گیرد و در صورت تکرار حمله تشنج باید با فاصله کمتر انجام شود؛ رژیم غذایی مادر در این دوران بسیار مهم است چرا که توانایی فرد اهمیت دارد و به بهبود وضعیت جسمی و روحی بسیار کمک می‌کند.

این متخصص مغز و اعصاب یادآوری کرد: خانمی که مرتب تهوع و استفراغ دارد ممکن است نیاز به تغییر دارو داشته باشد؛ تهوع و استفراغ ممکن است عفونت شکمی باشد که باید فورا به پزشک مراجعه کند، نوزاد ممکن است با بیماری صرع به دنیا آید که این مشکل به دلیل مصرف داروها است و ممکن است نوزاد دچار مشکلاتی چون نقص در سیستم عصبی یا ستون فقرات شود.

تفاوت بیماری صرع و تشنج

تفاوت صرع و تشنج این است که در تشنج علت خاصی قبل از بروز حمله تشنج وجود دارد که این علت می تواند تب، ضربه به سر، عفونت مغزی یا مننژیت، تومور مغزی، سکته مغزی، اختلال الکترولیتی مانند کاهش قند و کلسیم خون باشد.

نکته مهم در تفاوت صرع و تشنج اینکه بیماری صرع در زمینه اختلال قبلی در کانال های یونی سلول های مغزی و یا آسیب ها و ضایعات قبلی مغزی اتفاق می افتد و علت اخیر ندارد.

اگرچه زمانی می توان اصطلاح بیماری صرع را بکار برد که بیش از دو حمله از این نوع بروز کرده باشد.

تفاوت بیماری صرع و تشنج

از نظر اقدامات تشخیصی تفاوت صرع و تشنج چیست؟

تفاوت صرع و تشنج از نظر اقدامات تشخیصی نیز بیشتر به ماهیت این دو بیماری باز می گردد.

به طوری که در بیماری تشنج باید به دنبال علت اخیر بیماری بگردیم و وقتی علت بروز حمله تشنج مانند تب، ضربه به سر، عفونت مغزی یا مننژیت، تومور مغزی، سکته مغزی، اختلال الکترولیتی مانند کاهش قند و کلسیم خون را پیدا کردیم دیگر اقدامات تشخیصی دیگری لازم نیست.

اما ماهیت بیماری صرع نکته اصلی تفاوت صرع و تشنج از نظر تشخیصی است چرا که در این بیماری کلیه اقدامات تشخیصی مانند تصویربرداری مغزی به صورت ام آر آی و نوار مغز ضروری است.

از نظر درمان تفاوت صرع و تشنج را می دانید؟

نکته بسیار مهم در تفاوت صرع و تشنج از نظر اقدامات درمانی نیز مبتنی بر همان تعریف مکانیسم اصلی این دو بیماری و تفاوت بنیادی آنها است.

اگر تشنج در کودکان به علت خاص مانند (تب، مننژیت، افت قند خون، کاهش کلسیم خون، ضربه به سر، تومور مغزی و غیره) باشد، درمان تشنج با رفع و معالجه علت اولیه می باشد.

در تشنج بدون علت اولیه یا همان بیماری صرع که دو بار یا بیشتر اتفاق بیافتد، برخورد درمانی این است که همه انواع صرع باید تحت درمان قرار گیرند.

اصلی‌ترین درمان اختلال صرع دارویی است اما چنانچه علت زمینه‌ای وجود داشته باشد اول باید آن را بررسی کنیم.

درمان صرع طولانی‌مدت، مداوم و منظم است.

حداقل دو سال از آخرین حمله تشنج صرعی درمان ادامه می یابد و در برخی موارد با تشخیص پزشک اعصاب کودکان نیاز است که مدتهای طولانی تری یا حتی مادام العمر بیمار دارو استفاده نماید.

حال با توجه به عبارات فوق و نکات اساسی و مهم در تفاوت صرع و تشنج لازم است ابتدا تشخیص دقیق این دو بیماری انجام شود تا در مراحل بعدی بتوان به درمان مناسب و مقتضی رسید.