آسپرگر: علائم، تشخیص، درمان / آسپرگر خفیف / تفاوت آسپرگر و اوتیسم
آسپرگر: علائم، درمان / تشخیص اختلال آسپرگر / آسپرگر خفیف / سندرم آسپرگر در بزرگسالان و کودکان / تفاوت آسپرگر و اوتیسم
آسپرگر : در این مقاله از بخش روانشناسی و مغز و اعصاب در وبسایت نایریکا به آسپرگر, بیماری آسپرگر چیست, علائم سندرم آسپرگر, تشخیص اختلال آسپرگر, تست آسپرگر, آسپرگر خفیف, سندرم آسپرگر در بزرگسالان, تفاوت آسپرگر و اوتیسم, درمان آسپرگر در بزرگسالان, سندرم آسپرگر در کودکان, اختلال آسپرگر, تست آنلاین آسپرگر می پردازیم.
با ما همراه باشید.
اگر درباره این مقاله اطلاعات مفید یا تجربه ای دارید در بخش نظرات به اشتراک بگذارید.
آسپرگر, بیماری آسپرگر چیست, علائم سندرم آسپرگر, تشخیص اختلال آسپرگر, تست آسپرگر, آسپرگر خفیف, سندرم آسپرگر در بزرگسالان, تفاوت آسپرگر و اوتیسم, درمان آسپرگر در بزرگسالان, سندرم آسپرگر در کودکان, اختلال آسپرگر
برای دسترسی سریع به محتوای متن از لینکهای زیر استفاده کنید:
- بیماری آسپرگر چیست
- علائم سندرم آسپرگر
- تشخیص اختلال آسپرگر
- تست آسپرگر
- آسپرگر خفیف
- سندرم آسپرگر در بزرگسالان
- تفاوت آسپرگر و اوتیسم
- درمان آسپرگر در بزرگسالان
- سندرم آسپرگر در کودکان
بیماری آسپرگر چیست
سندرم آسپرگر نوعی نشانگان خفیف از اوتیسم بوده و هنوز هیچ راه درمان مشخص و عامل اصلی بروز آن کشف نشده است.
در مواجهه با کسانی که دارای نشانگان آسپرگر هستند دو مورد را به خوبی درک می‌کنید، یک اینکه این افراد به اندازه همه مردم یا شاید بیشتر باهوش باشند و دوم اینکه آنها در برقراری ارتباط عمومی با دنیای بیرون مشکل دارند.
بیماری آسپرگر چیست
این افراد همچنین تمایل زیادی به انجام وسواس گونه رفتارها و کارهای پشت سر هم دارند.
پزشکان عادت داشتند آسپرگر را یک بیماری مجزا تصور کنند.
اما در آخرین نسخه منتشر شده از کتاب استاندارد بهداشت روان که به عنوان «راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی» شناخته می‌شود، طبقه‌بندی آسپرگر تغییر کرده است.
امروزه سندرم آسپرگر از لحاظ علمی نشانه خاصی از خود ندارد.
در حال حاضر سندرم آسپرگر نشانگانی از شاخه گسترده‌تری به نام طیف اختلال اوتیمسی (ASD) است.
اغلب بیماری‌های زیر شاخه این دسته‌بندی دارای نشانه‌های مشابه هستند.
با این وجود بیشتر مردم هنوز به جای استفاده از ASD از واژه آسپرگر استفاده می‌کنند.
نشانگانی که امروزه به عنوان سندرم آسپرگر شناخته می‌شود، نوعی «عملکرد بهتر یا بالاتر» در بیماران ASD است.
به این معنی که افراد مبتلا به این نشانگان از اوتیسم دارای طیف اختلالات اوتیسمی کمتری هستند.
دی اس ام-۵ نسخه پنجم برنامه ریزی شده از انجمن روانپزشکی امریکا است که به‌عنوان راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی استفاده می‌شود.
این نسخه تشخیصی دارای هم‌پوشانی‌هایی با آسپرگر است.
پزشکان از آن به عنوان توصیف افرادی که دارای هوش عادی اما دچار ناتوانی در نوشتن و صحبت کردن هستند، استفاده می‌کنند.
علائم سندرم آسپرگر
این نشانگان از دوران کودکی خودش را نشان می‌دهد.
اگر مادر یا پدر فرزندی باشید که دارای نشانگان آسپرگر باشد، متوجه خواهید شد که او در برقراری ارتباط چشمی دچار مشکل می‌شود.
همچنین کودک شما در مواقعی که میان هم سن و سالان خود قرار می‌گیرد، دچار مشکلاتی از لحاظ برقراری ارتباط می‌شود.
علائم سندرم آسپرگر
گاهی اوقات او نمی‌تواند یا نمی‌داند چه بگوید در حالی که همسالانش به راحتی لب به سخن باز می‌کنند.
او همچنین به نشانه‌های اجتماعی که همسالان خودش آن را درک می‌کنند، بی‌توجه است.
از جمله این موارد می‌توان به زبان بدنی و همچنین تشخیص عواطف از روی صورت اشاره کرد.
برای مثال او از درک عصبانیت مخاطب که با تکان دادن دست یا پا آن را ابراز می‌کند، عاجز است.
علامت دیگر برای اینکه متوجه شوید کودک دارای نشانگان آسپرگر بوده، کاهش شیوه‌های بیان احساسات است.
گاهی که باید بخندد، هیچ واکنشی ندارد و زمانی که باید با احساس سخن بگوید، همانند آدم‌آهنی فقط کلمات را بدون هیچ احساسی به زبان می‌آورد.
اگر فرزند شما دارای این نشانگان باشد معمولاً در مورد خودش بیشتر مواقع صحبت می‌کند و تأکید زیادی روی مطالب و موضوعات مورد علاقه خود دارد.
ممکن است علاقه و تعریف از خودش را بارها و بارها تکرار کند.
در مجموع می‌توان گفت که دارندگان نشانگان آسپرگر به تکرار کردن یک حرکت علاقه زیادی دارند.
او همچنین از تغییر دادن آن چنان خوشش نمی‌آید و ترجیح می‌دهد که هر روز یک غذای خاص به عنوان صبحانه بخورد.
این کودکان در مدرسه با تغییر کلاس به کلاس یا محله به محله ممکن است دچار افت تحصیلی شوند.
تشخیص اختلال آسپرگر
اگر علائم مشابه آنچه که گفته شد در کودک خود مشاهده کردید، بهتر است که به یک متخصص مراجعه کنید که زمینه ASD در حیطه کاری او باشد.
تشخیص اختلال آسپرگر
از جمله مهم‌ترین تخصص‌ها که می‌توانند به شما کنند:
روانشناس: او مشکلات رفتاری و احساسی را تحت نظر و درمان قرار می‌دهد.
متخصص مغز و اعصاب: شرایط مغز را تحت بررسی و درمان می‌گیرد.
پزشک متخصص اطفال: قدرت تکلم و همچنین مشکلات گفتاری کودک را بررسی و میزان رشد او را ارزیابی می‌کند.
روان‌پزشک: متخصص در مشکلات سلامت روانی است و می‌تواند دارو برای درمان آن تجویز کند.
این شرایط ممکن است در برخی موارد با همکاری چند متخصص درمان شود. به این معنی که بیش از یک پزشک برای درمان و مراقبت از کودک نیاز است.
دکتر یا متخصصی که به آن مراجعه کرده باشید از شما سؤالاتی در مورد رفتار کودکان می‌کند که بهتر است از قبل برای آنها جواب‌های مشخصی داشته باشید.
از جمله این که:
کودک شما چه علائمی دارد و چه موقع برای اولین بار متوجه تغییر رفتارش شدید؟
کودک شما چه زمانی حرف زدن را شروع کرد و ارتباطاتش چگونه است؟
آیا او روی یک موضوع یا شی‌ء متمرکز می‌شود؟
آیا او دوستان زیادی دارد و در ارتباط برقرار کردن با آنها مشکلی ندارد؟
سپس او فرزند شما را در موقعیت‌های تشخیصی و آماری خاصی از لحاظ ارتباطی و رفتاری قرار خواهد داد تا اطمینان پیدا کند که نشانگان ASD در او وجود دارد.
تست آسپرگر
۱٫ آیا [کودک شما] براحتی در بازی های قاعده دار با سایر کودکان شرکت می کند؟
۲٫ آیا بطور خودجوش برای صحبت کردن با شما، بسراغتان می آید؟
۳٫ آیا تا سن ۲ سالگی صحبت کردن را آغاز کرد؟
تست آسپرگر
۴٫ آیا از ورزش لذت می برد؟
۵٫ آیا برای او مهم است که خودش را در گروه همسالان جا کند؟
۶٫ آیا به جزئیات غیرمعمولی که دیگران متوجه آن ها نمی شوند، توجه می کند؟
۷٫ آیا برداشت تحت الفظی از همه چیزدارد ؟
۸٫ آیا در ۳ سالگی، زمان زیادی را صرف بازی های وانمودی (نقش بازی کردن) می کرد مثلاً ، ادای قهرمانان را درآورد، یا مهمانی عروسکی به راه اندازد؟
۹٫ آیا دوست دارد اعمالی را بارها و بارها، و همیشه به یک شکل، انجام دهد؟
۱۰٫ آیا تعامل با سایر کودکان برایش آسان است؟
۱۱٫ آیا می تواند یک مکالمه ی دوطرفه را ادامه دهد؟
۱۲٫ آیا می تواند متناسب با سنش بخواند؟
۱۳٫ آیا اغلبِ علائقش مشابه با همسالانش است؟
۱۴٫ آیا دلمشغولی و دلبستگی به موضوعی خاص، آنقدر وقت او را می گیرد که به هیچ چیز دیگری نرسد؟
۱۵٫ آیا غیر از آشنایان[درجه اول]، دوستی دارد؟
۱۶٫ آیا اغلب اشیاء مورد علاقه اش را نزد شما می آورد تا آن را به شما نشان دهد؟
۱۷٫ آیا از شوخی و سر به سر گذاشتن لذت می برد؟
۱۸٫ آیا در فهم قواعد رفتار مؤدبانه با مشکل روبروست؟
۱۹٫ آیا از حافظه ای فوق العاده برای بخاطرسپاری جزئیات برخوردار است؟
۲۰٫ آیا صدای او غیرعادی است ( مثلاً، بیش از حد شبیه بزرگسالان، بی روح، و یا دارای لحنی بسیار یکنواخت است(؟
۲۱٫ آیا مردم برای او اهمیت دارند؟
۲۲٫ آیا می تواند [به تنهایی] لباس خود را بپوشد؟
۲۳٫ آیا طی مکالمه، بخوبی نوبت حرف زدن را رعایت می کند؟
۲۴٫ آیا در بازی های تخیلی با کودکان دیگر شرکت می کند، و به بازی نقش می پردازد؟
۲۵٫ آیا اغلب کاری می کند یا چیزی می گوید که بی موقع، یا از نظر اجتماعی نامناسب باشد؟
۲۶٫ آیا می تواند تا ۵۰ بشمارد بدون اینکه عددی را جابیندازد؟
۲۷٫ آیا تماس چشمی طبیعی برقرار می کند؟
۲۸٫ آیا حرکات غیرعادی و تکرارشونده ای دارد؟
۲۹٫ آیا رفتار اجتماعی او بسیار یک طرفه و همواره مطابق معیارهای خودش است؟
۳۰٫ آیا گاهی بجای [ضمیر] ” من” ، [ضمایر] “تو” یا “او” را به کار می برد؟
۳۱٫ آیا فعالیت های تخیلی مانند نقش بازی کردن یا داستان گویی را به اعداد یا فهرست وقایع، ترجیح می دهد؟
۳۲٫ آیا گاهی به علت واضح نگفتن چیزی که درباره ی آن صحبت می کند،موجب گیج شدن مخاطبش می شود؟
۳۳٫ آیا می تواند دوچرخه سواری کند(حتی اگر به کمک چرخ های کمکی باشد)؟
۳۴٫ آیا سعی می کند برنامه ی روزمره ی ثابتی را به خود یا دیگران تحمیل نماید، به طوری که مشکلاتی به بارآید؟
۳۵٫ آیا به نظر بقیه ی افراد گروه در مورد خودش اهمیت می دهد؟
۳۶٫ آیا اغلب بجای دنبال کردن چیزی که فرد مقابل مایل است درباره ی آن صحبت کند، مکالمه را به موضوع مورد علاقه ی خود می کشاند؟
۳۷٫ آیا اصطلاحاتی عجیب یا غیرعادی بکار می برد؟
بخش نیازهای ویژه
لطفاً در صورت لزوم، تکمیل نمایید.
۳۸٫ آیا معلمان/ مراقبان بهداشت تاکنون درباره ی رشد و تحول او ابراز نگرانی کرده اند؟
۳۹٫ آیا تا به حال هیچیک از تشخیص های زیر را دریافت نموده است؟:
· تأخیر زبانی
· اختلال بیش فعالی/کمبودتوجه(ADHD)
· مشکلات بینایی و شنوایی
· اختلالات طیف درخودماندگی، از جمله نشانگان آسپرگر
· ناتوانی جسمی
· سایر موارد)لطفاً مشخص نمایید(
آسپرگر خفیف
سندرم اسپرگر یک اختلال طیف اوتیسم است.
اختلالات طیف اوتیسم از بیماری هایی است که در رفتار یک فرد تاثیر گذار است؛ مانند تعامل با دیگران، برقراری ارتباط .
آسپرگر خفیف
سندرم اسپرگر خفیف تر از اوتیسم است.علت سندرم اسپرگر شناخته شده نیست.
تشخیص های دیگری که در طیف اختلالات اوتیستی قرار دارند شامل اتوتیسم و «اتوتیسم با کارکرد بالا» هستند.
اغلب سیندروم اسپرگر و اتوتیسم با کارکرد بالا بطور مترادف استفاده می شوند.
سیندروم اسپرگر بعنوان «اختلال رشدی گسترده» طبقه بندی شده است.
این به این معناست که این اختلال بر همه عرصه های زندگی تاثیر می گذارد.
سندرم آسپرگر در بزرگسالان
۱. داشتن دوستان اندک
یکی از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان، دشواری در برقراری ارتباطات صمیمی و نزدیک با دیگران است.
مسائلی نظیر: محدودیت‌های زبانی در سخن‌گفتن، دشواری در گوش‌دادن به دیگران و رفتارهای خاص و غیرعادی باعث محدودیت‌هایی در ایجاد دوستی با دیگران می‌شود.
سندرم آسپرگر در بزرگسالان
این ویژگی‌ها باعث می‌شود که مبتلایان به اوتیسم نسبت به دوستی چندان راغب نباشند و همیشه در این مورد، عقب‌نشینی کنند.
۲. مشکلات در روابط عاطفی
درست مانند برقراری روابط دوستی، ایجاد روابط عاطفی و عاشقانه نیز برای افراد دچار اوتیسم دشوار است.
شخص مبتلا به اوتیسم در درک ارتباطات غیرکلامی ضعیف است و نمی‌تواند به درستی با دیگران رابطه برقرار کند.
در نتیجه، در شکل‌دهی به روابط عاطفی و عاشقانه نیز موفق عمل نمی‌کند.
۳. اختلال در پردازش حسی
یکی از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالی، ناتوانی در پاسخ‌گویی به محرک‌ها است.
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم نسبت به محرک‌های مختلف، حساسیت کافی ندارند.
به این مشکل، اختلال پردازش حسی یا اختلال یکپارچگی حسی می‌گویند.
این اختلال در بزرگسالان «اوتیستیک» نامیده می‌شود که باعث بروز چالش‌های اجتماعی مختلفی می‌شود.
آنها در تعامل با محیط و دیگران و در نتیجه اجتماعی‌شدن مشکل دارند.
تعامل و اجتماعی شدن شامل: دریافت اطلاعات جدید، درک بوها، صداها، ورودی‌های مختلف ادراکی و دیداری است.
اما افراد «اوتیستیک» قادر به پردازش این ورودی‌های حسی به درستی نیستند.
۴. عدم وجود همدردی
اوتیسم در بزرگسالان، نشانه‌ی دیگری هم دارد: این افراد نمی‌توانند به درستی با دیگران همدردی کنند و در به اشتراک‌گذاری احساسات خود مشکل دارند.
درواقع، مبتلایان به اوتیسم نمی‌توانند از نقطه نظر دیگران به موضوعات نگاه کنند؛ در نتیجه فاقد حس همدردی و همراهی هستند.
بنابراین برای حضور در اجتماع با چالش‌هایی روبه‌رو هستند که نشأت گرفته از ناتوانی آنها در مشارکت گروهی و تعامل با دیگران است.
۵. مشکلات زبانی
تقریبا تا ۴۰ درصد از مبتلایان به اوتیسم، هیچ‌گاه حرف‌زدن را یاد نمی‌گیرند.
بنابراین اگر فرد بزرگسالی نتواند به درستی حرف‌زدن خود را مدیریت کند، احتمال دارد به اوتیسم مبتلا باشد.
از نشانه‌های این ناتوانی می‌توان به این موارد اشاره کرد: دشواری در پیگیری یک گفتگو، وجود مشکل در ابراز نیازها و ناتوانی در پردازش تفکرات.
۶. علایق غیرعادی و بازه‌ی توجه کوتاه
یکی از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان ابراز بی‌علاقگی نسبت به موضوعات مختلف است.
دایره‌ی علایق این افراد محدود است، اما در برخی از زمینه‌ها مانند: هوانوردی، مهندسی، ریشه‌شناسی لغات یا تاریخ اطلاعات فراوانی دارند.
افراد «اوتیستیک» معمولا نسبت به یک موضوع خاص تمرکز و علاقه‌ی ویژه‌ای به خرج می‌دهند و از سایر مسائل غافل می‌مانند و هیچ توجهی به چیزهای دیگر ندارند.
۷. حرکات تکراری
افرادی که دچار اوتیسم هستند، تمایل زیادی به تکرار واژه‌ها، عبارات و رفتارها در طول روز دارند.
به همین خاطر پیش‌بینی رفتارها و عادات‌شان بسیار راحت است.
این ویژگی مانع از حضور آنها در اجتماع و مکان‌هایی می‌شود که نیاز به برقراری تعامل و ارتباط با سایرین وجود دارد.
۸. تأکید بر عادت‌ها
بزرگسالان «اوتیستیک» نمی‌توانند از عادت‌های روزمره‌ی خود دست بکشند.
آنها به چیزهای آشنا علاقه‌مند هستند. میل آنها به تکرار و عادت‌ها به این شکل بروز می‌یابد:
بی‌میلی و بی‌علاقگی نسبت به سفر
ناتوانی در رفتن به رستوران‌های جدید و امتحان‌کردن غذاهای متنوع
پای‌بندی به برنامه‌ای ثابت در هر روز
احساس ناراحتی در هنگام خارج‌شدن از برنامه‌های روزانه و عادت‌های همیشگی
ناراحتی در هنگام تغییرکردن برنامه‌ها
۹. برتری در زمینه‌ای خاص
یکی دیگر از نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان این است که مبتلایان در زمینه‌هایی خاص به شدت برتر و آگاه هستند.
این توانمندی می‌تواند در زمینه‌های مختلفی مانند: ریاضی، تاریخ یا موسیقی و … باشد.
حافظه‌ی این افراد هم در بعضی موارد بسیار قوی است و به آنها اجازه می‌دهد تا حجم عظیمی از اطلاعات را در ذهن خود نگهداری کنند.
۱۰. اضطراب
اوتیسم در بزرگسالان با مشکلات خواب و اضطراب نیز همراه است.
برخی آمارها نشان می‌دهد تا ۷۰ درصد مبتلایان به این اختلال، دچار مشکلات خواب هستند.
اضطراب هم مشکل دیگری است که این افراد با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند و شامل این موارد می‌شود: اختلال در تمرکز، مشکل در کنترل خلق‌وخو و افسردگی.
تفاوت آسپرگر و اوتیسم
سندرم آسپرگر به صورت شکل ملایمی از طیف اوتیسم شمرده می‌شود، و وجه تمایز آن، حفظ مهارت‌های تکلمی و هوش(iQ) بسیار بالا و حافظه بلند مدت قوی است؛ هرچند بعضی از پژوهش‌ها نشان‌دهندهٔ تفاوت اساسی بین سندرم آسپرگر و اوتیسم با عملکرد بالا است.
تفاوت آسپرگر و اوتیسم
درمان آسپرگر در بزرگسالان
درمان‌هایی برای توسعه‌ی رفتارها و عملکردهای عادی در افراد «اوتیستیک» وجود دارد.
درمان آسپرگر در بزرگسالان
این درمان‌ها به کاهش رفتارهای غیرعادی کمک می‌کنند:
۱. آموزش‌های ویژه
آموزش محدود به زمان خاصی نیست و همه افراد می‌توانند پیوسته تحت آموزش‌های مختلف قرار بگیرند.
مبتلایان به اوتیسم هم باید تحت آموزش‌هایی قرار داشته باشند که به آنها در رفع نیازهایشان کمک می‌کند.
۲. اصلاح رفتاری
استراتژی‌های مختلفی برای کاهش رفتارهای غیرعادی و ناخوشایند و بهبود رفتارهای مثبت برای افراد «اوتیستیک» وجود دارد.
۳. درمان‌های کلامی، فیزیکی و حرفه‌ای
این ۳ نوع درمان به فرد کمک می‌کنند تا مهارت‌های عملکردی خود را تقویت کند.
۴. درمان مهارت‌های اجتماعی
این نوع درمان هم برای رفع مشکلات زبانی و عملکردی مطرح می‌شود و به افراد مبتلا به اوتیسم در رفع مشکلات زبانی و ارتباطی کمک می‌کند.
۵. دارو درمانی
هنوز داروی ویژه‌ای برای درمان اوتیسم در بزرگسالی شناخته نشده است، اما برخی از داروها به کاهش علائم این اختلال کمک می‌کنند.
برای مثال داروهایی برای رفع مشکلات خواب، اضطراب، بیش فعالی و سایر داروهایی که برای رفع مشکلات رفتاری مورد استفاده هستند.
در کاهش برخی از علائم اوتیسم کاربرد دارند. برخی از این داروها ممکن است موجب صدمه‌زدن به بیمار «اوتیستیک» بشوند.
سندرم آسپرگر در کودکان
کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر می‌توانند به خوبی فکر کنند و چیزهایی زیادی را مانند سایر کودکان یاد بگیرند، اما برای ارتباط برقرار کردن با دیگران، مهارت‌های اجتماعی و رفتار خود مشکلاتی دارند.
سندرم آسپرگر گاهی اوقات اختلال طیف اوتیسم نامیده می‌شود زیرا از برخی جهات شبیه به اوتیسم است.
سندرم آسپرگر در کودکان
کودکان و نوجوانان مبتلا به سندرم آسپرگر می‌توانند زندگی روزمره‌ی خود را داشته باشند اما از لحاظ اجتماعی تا حدی نابالغ هستند، با بزرگسالان بهتر از همسالان خود ارتباط برقرار می‌کنند، و ممکن است از نظر دیگران عجیب و غیر عادی به نظر برسند.
سندرم آسپرگر دارای یک دوره‌ی مداوم است و معمولاً تا آخر عمر ماندگار است.
هرچند علائم آن می‌توانند در طول زمان افزایش و کاهش یابند و مداخلات زود هنگام می‌تواند موثر باشد.
متخصص اطفال با برخورداری از دانش تخصصی در خصوص بیماری‌های طیف اوتیسم از قبیل سندرم آسپرگر، مناسب‌ترین شیوه‌های درمانی را برای کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر ارائه می‌دهد.
دلیل
محققین و کارشناسان سلامت روان همچنان در حال تحقیق در مورد دلیل اوتیسم و سندرم آسپرگر هستند.
اختلالات مغز یک دلیل احتمالی سندرم آسپرگر در نظر گرفته می‌شود، زیرا تفاوت‌های ساختاری و عملکردی با تصویربرداری پیشرفته از مغز مشاهده شد‌اند.
ژنتیک ممکن است نقش مهمی ایفا کند و پژوهش‌ها نشان می‌دهند که برخی از موارد سندرم آسپرگر مرتبط با سایر مشکلات روانی مانند افسردگی و اختلال دو قطبی می‌باشند.
سندرم آسپرگر در اطفال، در اثر کمبود عاطفه یا نحوه‌ی تربیت ایجاد نمی‌شود.
از آنجایی که برخی از رفتار مشاهده شده در سندرم آسپرگر ممکن است از نظر دیگران بی ادبانه و از روی عمد تلقی شوند، بسیاری از افراد به اشتباه فکر می‌کنند که این بیماری ناشی از تربیت نامناسب توسط والدین است.
اما این سندرم در واقع یک اختلال عصبی است که دلایل آن بطور کامل شناخته نشده‌اند.
علائم
از آنجایی که نشانه‌های سندرم آسپرگر در کودکان می‌توانند شبیه به مشکلات رفتاری باشند، بهتر است که به پزشک یا سایر متخصصین مرتبط اجازه دهید تا علائم کودک شما را بررسی کنند.
یک کودک مبتلا به سندرم آسپرگر ممکن است این علائم و نشانه‌ها را داشته باشد:
تعاملات اجتماعی نامناسب یا جزئی
مکالماتی که تقریباً همیشه بر خود شخص تمرکز دارند تا سایرین
تکلم بصورت نوشتاری، رباتیک یا تکراری
عدم قابلیت قضاوت صحیح
مشکلاتی در مهارت‌های خواندن، ریاضی یا نوشتاری
وسواس در موضوعات پیچیده مانند الگوها یا موسیقی
توانایی‌های شناختی غیر کلامی متوسط و پایین‌تر از متوسط، هرچند توانایی‌های شناختی کلامی معمولاً متوسط تا بالاتر از متوسط هستند.
مشکل در حرکت بطور صحیح
رفتارهای عجیب
باید توجه داشت که برخلاف کودکان مبتلا به اوتیسم، افراد مبتلا به سندرم آسپرگر تاخیری در رشد زبانی خود ندارند؛ این افراد در سنین کم دارای مهارت‌های دستور زبانی خوب و دایره لغات پیشرفته‌ای هستند.
هرچند بسیاری نیز دارای اختلال زبانی هستند.
برای مثال یک کودک ممکن است بسیار تحت اللفظی حرف بزند و در استفاده از زبان در محیط اجتماعی مشکل داشته باشد.
این کودکان اغلب هیچ تاخیری در رشد شناختی ندارند.
کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر می‌توانند در سازماندهی و دامنه توجه مشکل داشته باشند، یا مهارت‌هایی که در برخی حوزه‌ها به خوبی رشد کرده و در برخی دیگر کمبود دارند، اما معمولاً دارای هوش متوسط و گاهی بالاتر از متوسط هستند.
